Lezersspeeltje

Voor wie lievelingsboeken heeft, tik de schrijversnaam hier in
en kijk wat andere lezers eveneens graag lezen!
En hij doet het ook met muziek en films...

Veel plezier in 2009, met boeken, muziek en films en met heel veel andere speeltjes!

Vrouwen, schrijfsters uit de twintigste eeuw

En volgens mij allemaal een Nobelprijs waardig.
Mijn "boek van het jaar 2008" was echter van Richard Powers : "The echomaker" (De echomaker; wel een dik boek, het vroeg en kreeg veel tijd).
En bij jullie? Fictie of non-fictie, welk boek dreef boven?

Wandeling

De voet voelt iets zachts
een graspol vulde een barst
pad in de vlakte

Zestien jaar geleden, echt over gaat het nooit, waarin kan het nog allemaal transformeren? De prachtige zoektocht van het leven.

Door een reactie bij Boobytraps realiseer ik me, waarom kerstavond voor mij een melancholische avond is. Zestien jaar geleden hoorden we op 24 december dat de innesteling van ons prachtig levend proefbuisversmeltingske opnieuw niet gelukt was, ik was niet zwanger. Het feest van de geboorte waar we dubbel naar uitgekeken hadden, kreeg een bitterzoet tintje. Zoet ook, ja, is er iets mooiers dan al die kindjes die tòch geboren worden, een hele nieuwe wereld, een heel nieuw persoon?
We besloten dat het genoeg geweest was. Ik besloot dat m'n liefde naar heel veel mensen mag gaan. En nu? Liefde voor mezelf mag ik nog leren, niet meer kwaad zijn op mezelf, volgende stap. Kerstdag en moederdag, de droevigste dagen van het jaar, daarom niet de moeilijkste hoor, verdriet is niet erg, het is er gewoon; het enige moeilijke is, dat ik façade ophoud, ik wil het feest van anderen niet verbrodden.

Dit jaar hebben we geen feest geforceerd. Kerstboom, eenvoudig eten, mooie muziek, rustige babbel. Niet over dit nee.
Ik twijfelde om dit te plaatsen, maar ook dit is liefde voor mezelf, op m'n eigen plekje m'n verdriet zijn plaatsje gunnen.
'k Heb nog altijd geen kerststal, ik had er te dubbele gevoelens bij, misschien wordt het tijd na al die jaren?
Een prachtige vredevolle kerst toegewenst aan jullie allen!

Elke dag is er een nacht

Een winternacht
de maan schijnt door de bomen
Neen, 't is een lamp

Een nacht

Allemaal wolken
enkele openingen
één ster

Passie: spelen met woorden en woorden bijleren, spelletje: dit woord bestààt helemaal niet, onderliggend: ode aan een vriend

Strativerus!
mensen van ooit in je hoofd,
een stad, ver kijken

Gekozen

Over je oren
weerstaan lange lokken
de kou. En de praat.

Persoonlijke afvragingen, geen antwoord

Als ik zo vaak andere mensen op een pied de stalle* zet, wil dat dan zeggen dat ik in mijn innerlijke omgekeerde wereld eigenlijk mezelf op een pied de stalleke zet?

Wat brengt dat eigen stilstaande verhoog mij op?

Wat zou het ervan af stappen en wegstappen en loslaten mij brengen?

Welke gevolgen heeft dat voor de mensen rondom mij?

Wat betekent het voor mijn levenskeuzes?

Hoe doe ik dat, ervan af stappen?

En wat gebeurt er dan?

(pied de stalle : voetstuk)

Advent(ure)

Vol verwachting
een boom binnen zetten
en vrede zoeken

Mijn zintuigen werken te intens, en toch wil/kan ik dat intense niet missen, doseren is de boodschap, en opsplitsen

Als je eerst niet kijkt
kan je daarna heel intens
kijken

Als je intens kijkt
kan je ook
naar binnen kijken

Herinnering aan een vriendinnenwandeling en -gesprek in de beeldentuin Middelheim

Oude boomtoppen
hoger springend? vallend?
een sokkel met man

Het pad dat je kan vermoeden

Geen aarde meer te zien, vergrijzend en verrottend blad

Kijkend naar bomen
en naar het blad eronder
ontdek ik een pad

Uvi schreef een tijdje geleden over keukengeluk. Dat zette mij aan het denken...

Keukengeluk
bij elke aardappel
zon en bron proeven

Elk moment kan er iets onverwachts gebeuren. Wat doe je dan? Ik kies nu eventjes voor een lichte ontslaving, en kijken wat dat met me doet.

'k rustte met blogs
de computer crashte -
'k leer rust vanbinnen


'k laat ontslaving toe
wat ik zag en voelde
ook elders te zien

Nog korter...

Mijn computer heeft het begeven. Even afhankelijk van andere mensen (en andere computers), 'k weet nog niet voor hoelang. Uitgebreide bezoeken aan jullie blogs wat uitstellen, en misschien nòg kortere tekstjes schrijven haha.
Come and see tomorrow...

Over een sneeuwweekend, clichés, en logische opeenvolgingen

Zwalken rond clichés
en toch : sneeuw, zwaar gebogen
bloem, vaas, huisbloei

Nog een stokje, met dank aan Yvette, en jullie mogen ook

Dit stokje leek me wel leuk, voor wie nieuwsgierig is.
Me toegeworpen door Yvette vanuit Noord-Holland, zij kreeg het vanuit Australië, leve het internet!

"The rules of this Tag are:

1. Link to the person who tagged you.

2. Post the rules on your blog.

3. Write seven little known facts about yourself.

4. Tag seven people at the end of your post and link to them.

5. Let each person know they’ve been tagged and leave a comment on their blog

6. Let the tagger know when your entry is posted"

Deze sneeuw-sneeuwregen-hagel-dag is ideaal om een beetje aan koffieklets te doen...

Feitje 1 : ik ben drie weken overtijd geboren.

Feitje 2 : mijn eerste woordjes sprak ik pas toen ik al goed twee jaar oud was. De verpleegster van het "Kinderwelzijn" stelde mijn moeder gerust over mijn "achterlijkheid" : "Maar madammeke, ze zal nog meer dan genoeg babbelen, ge zult nog wensen dat ze weer zwijgt!" Dat laatste is nooit bewaarheid geworden, zegt mijn moeder er altijd bij. Ik ben beginnen praten samen met mijn jongere broertje, maar ben nooit een grote prater geworden (of 't zou schriftelijk moeten zijn.)

Feitje 3 : met uitzondering van eens 6 maanden heb ik gans mijn leven ergens gewoond waar grote bomen vooraan en/of achteraan het huis stonden. Ook op mijn werk was dat zo. Ik zou doodongelukkig worden zonder bomen, vermoed ik.
Dat wordt zoeken, als ik ooit stokoud ben en naar een tehuis moet!

Feitje 4 : ik fiets veel liever dan ik met de auto rijd. Van fietsen word ik vrolijk.

Feitje 5 : huishoudelijke taken als afwassen en strijken laat ik niet graag aan iemand anders over - ze creëren warmte voor mijn koude pollekes, zijn repetitief zodat mijn geest ondertussen de ruimte krijgt, en de orde achteraf geeft een voldaan gevoel. Dit in tegenstelling met het volgende feit :

Feitje 6 : mijn werkkamer is chaotisch. Ik verzamel vanalles uit de natuur, vanop straat, boeken papieren en verfmaterialen jodelen door mekaar, voor niet-ingewijden is het onoverzichtelijk. Voor mij ook soms... Opruimpogingen stop ik altijd halverwege omdat de schildergoesting te groot wordt of omdat het eten moet gekookt worden. Blijkbaar werkt chaos voor mij... Of toch eens volhouden dat opruimen, en kijken wat orde met mij doet?

Feitje 7 : ik doe aan aromatherapie in de natuur.

Noalinne, Liekos, Laurens en Jola van Boobytraps, Daniel van Melancholia, Vandepotgerukte en Zeezicht, jullie schreven al veel, vinden jullie nog feitjes?

De tijd staat stil - niet echt natuurlijk - soms vergeet ik de tijd

Zweeft een stofje
van onbekende oorsprong
even in zonlicht

Nog steeds bladeren aan bomen

Vooraan geel
achteraan geel
binnen de lichten aan

Hopelijk de komende dagen ook een beetje zon af en toe, en niet alleen achter de wolken

Als de lage zon
je huis ver binnendringt
wat zie je dan?

En bij jou?

Tiens tiens

De eenden drinken
uit de stilstaande plassen
net naast de rivier

Rozig graven in m'n geheugen : 'quincslach'

My way of joking is to tell the truth. It is the funniest joke in the world.
George Bernard Shaw

Getagd! Ofte uitgenodigd. 6 eigen kwinkslagen... als dat geen uitdaging is voor zo'n minisprekerke als ik. Deze week bloeide de glimlach op m'n gezicht door al jullie 'graptjes', laat ik er enkele toevoegen ter lering ende vermaak. (En negeer diene George Bernard hierboven maar, hij heeft wel gelijk, maar dat is niet wat bedoeld wordt.)

I. De huidige, huiselijke wereld
Vraagje : als een kwinkend bedoelde slag doel mist, is het dan nog een kwinkslag? Ik sloeg al menige slag in het water - of eerder in de lucht, meestal valt het mijn gesprekspartner zelfs niet op dat het komisch bedoeld is. Gelukkig mijn huisgenoot wel, "We kunnen weer naar Parijs", na een bezoekje aan het benzinestation (we zijn zeer honkvast en waren tot voor kort nooit samen naar Parijs geweest), of "Een nieuwe aflevering van Les Petites Aventures de (zijn naam) et Adelheid!" (bij een zoveelste wandeling in een natuurgebied dat we door en door kennen), hij deelt mijn gevoel voor humor. Alleen m'n zwartgallige humor over de ziekte hier, gaat voor hem way too far... Verder zoeken naar grapjes hierover...

II. De werkwereld
Ha hier komen we op vruchtbare grond! In het tehuis/de thuis voor volwassenen met een verstandelijke beperking, waar ik tot voor kort werkte, is humor de dagelijkse suiker in de pap.

1. Twintig jaar na dato vertelt een bewoner nog steeds, hoe ik eens een bolleke wol naar haar gooide en riep "Vangen!" Een van dé grapjes van haar leven.

2. Als een bewoner een héle mooie tekening maakte, maakte ik er een spelletje van beduusd te zeggen "Maar M., dat is zò mooi, zò mooi, ik kan er niks aan doen, ik moét je nu een zoen geven!" en begon bij hem (of haar), ging heel de rij af, en kreeg een stralende glimlach.

3. Ze vonden het pràchtig als ik, na een ongewilde fout (iets vergeten bijv.), zei : "Oei! Nu gaat ge aan mijn oren trekken!" en met toegeknepen ogen naast hen ging staan. Er was er ene die dat dan ook elke keer deed, aan m'n oren trekken, heel zachtjes en breeduit lachend.

4. Ook als ik ongewild iets liet vallen, en dan zei "Oeioei Adelheid, als ge iets breekt moet ge het zélf opkuisen!", wat altijd tegen hen gezegd werd, en dat met veel mimiek en zuchtend deed, vonden ze komisch.

5. Ik wekte bewoners soms al zingend, de schlagers en Nederlandstalige liederen die ze zo graag hoorden, met eigen woorden erbij, met verwijzingen erin naar hun naam en naar het ontbijt, koffie en beleg, naar het weer buiten enz.
"Goeie morgen morgen, goeiedag, blij dat ik je weer ontmoeten mag, goeie dag, dag C. (haar naam), 'k heb de gordijnen al open gedaan!"
"Leve leve F. (zijn naam), leve leve de zon, 'k ben vandaag zo gelukkig, en ik weet wel waarom, 't is vandaag je verjaardag, lekkere koffie, lekker croissantje, staat voor je klaar."
"Door de wind, door de regen, dwars door alles heen, door de storm, kwam ik je hier tegen, ik zie... je grote teen!"
Véél effectiever dan gewoon zeggen dat het tijd is om op te staan!

6. En dan was er nog die ene bewoner, die dezelfde voornaam heeft als m'n huisgenoot. Hij vroeg elke avond, als ik hem onderstopte, een kruiske, want "zijn mamaatje deed dat vroeger ook", en soms kreeg ik na het kruiske plots een zoen. "Oeioei," zei ik dan, "wat zal X. thuis daarvan zeggen!" Pràchtig vond hij dat.

Met dank aan Nagolore die me tagde, aan Tijdtussendoor en Veerle die me door hun prachtige teksten herinneren aan een voor mij zeer vervullende periode, aan m'n huisgenoot (maar die heeft geen blog), en aan Zeezicht, Madame, Vandepotgerukte en zovele anderen waar ik kwinkslagen gelezen heb.
Wie heeft ook zin om grappende uitspraken te beschrijven : Tijdtussendoor? Veerle? De anderen hebben reeds... wie nog? Uitgebreide uitleg bij Madame! Ik laat jullie zelf kiezen, wie zin heeft, verras me!
:-)

Persoonlijk

Langdurige ziekte is een uitnodiging
om anders in ruimte en tijd te gaan staan.

Quote. Gevoel voor humor is ook persoonlijk.

Quit worrying about your health. It'll go away.
Robert Orben

Donkerzwart

Uitgespit
wortels los op de aarde
nieuwe tuinplannen

Bewegingen

Tak op, tak af,
het meesje; het laatste blad
springt tak af

Het bos

Grijze stilte
de boswachter merkt met rood
enkele bomen

Ook enthousiasme in de lucht

Jeugdige stemmen
Turken helpen bejaarden
hier op 't kerkhof

Luxeleven

Afwisselend mogen
alleen zijn en samen
kibbelen en lachen

Zo'n prachtige zonsopgang gezien zaterdag, onderweg door West-Vlaanderen, mistlinten, herfstbomen, een onaards licht, dat het bijna pijn deed

De diepe weemoed
die onontkoombaar opstijgt
bij grote schoonheid

Tweesprong! Je moet kiezen wat je wil worden!

Beschutting op het veld, voedingsbron voor de winter

Bruin geworden
de geel gebleven
niet-geoogste maïs

De ene boom na de andere, het ene blad na het andere, bladcel na bladcel

Aarzelend verlaat
de kleur van de bladeren
het groen van het gras

Boodschappen voor een kinderloos gezin, een leuk geluidje, en sprookjes bestaan niet (toch niet voorspelbaar) : openstaan voor wat is

Groot een kool kiezen
en achter de winkelrekken
kraait een kleintje

De week van de armoede, de week van de voedselbank en van bankcrisissen

Voedsel doneren
en een hele kar vullen
voor mezelf

Stadsmysterie

Vleugelgerafeld
vruchtje op de tuintafel -
geen linde te zien

Rustplekje, één van de vele

Rusten en horen, in een druk familieweekend in de Ardennen

Even alleen
bij een beekje een zetel,
vogels en gedachten

Vaderschap

Leven in de bib
zoontje gooit zijn pet heel hoog
vader leest en sust

Water en gebladerte

Struikgeluidjes
meesjes in de regen
en beekgefezel

't Najaar geeft soms een echo

Boven de muur bloeit
nog eens in gele fronsjes
't topje van de struik

Even niets doen, mag dat?

Je kijkt traag genoeg
om een blad te zien dwarrelen
gewoon naar beneden

Plezant speelgoed, choose your language, choose your words

Gevonden bij AndreKijk (op 24/3/2007, daar staat meer uitleg), een leuk speelgoedje.
Welke taal kies je, wie laat je spreken?
Welke woorden laat je uitspreken vandaag?

Moeilijke les

De zieke ontwaakt
kinderen joelen buiten
wis-kunde wacht

Gesprekken

'Als kind, miste ik
nestwarmte', zegt hij peinzend
ogen vol leven

Spelletjes onderweg

Flitsend van kleuren, rustig opwarmend

De zon verlokte
een pas ontpopte vlinder
in een korte dag

Verdeelde aandacht, gedeelde vreugde

Geurend kinderhaar
op mijn schoot opzij kijkend
naar lezend zusje

Elk seizoen zijn eigen mogelijkheden

Op 't fietspad liggen
stilwachtende herfstblaadjes
ritselraken

De kracht van het nu

Hoger lager
de muziek van wat muggen
buiten het dekbed

Persoonlijk

De enige weg uit kwetsbaarheid is kwetsbaarheid.

Een pareltje, met dank aan Lut

Lut zei op 11 september, bij het bericht "Het belangrijkste, en datgene wat je niet kent"

Adelheid, ivm Schilderen geef ik je graag deze verwijzing mee : http://www.joepbuijs.nl:80/HEELAL1HEELAL.html
Dit vind ik een schitterend filmpje om verscheidene redenen. Zowel de manier waarop het filmpje is gemaakt, muziek, compositie, thema. De inhoud van het gesproken ofte/en de manier waarop deze man bezig is. Ik heb het filmpje al een aantal keren gedraaid en geniet er nog altijd van.

Het is gewoon schitterend! Dank je wel Lut!

Enne... nog altijd aan het opkuisen? Ik ook! Goesting om zelf...?

Wat een verschil met onze grootouders

Televisie-ellende
durven kijken
hier wat helpen

Eén van de hersenspinsels

And whatever troubled him and showed in his face might have been just the same old trouble - the problem of occupying space in the world and having a name that people could call you by, being somebody they thought they could know.

(Alice Munro, The love of a good woman, p.47)

De verbindingsdraden en de vlam

Aan mijn ene bestaanspool ben ik één met de keien en de takken van de bomen. Daar moet ik me onderwerpen aan de natuurwet. Daar bevindt zich ook mijn levensgrond, met een kracht die hecht is ingebed in de totaliteit van de wereld en dus voortspruit uit de ferme samenhang van alle dingen.

Maar aan de andere pool ben ik verschillend van al de rest. Daar heb ik alle gelijkheidsbanden verbroken en ben ik als individu alleen, absoluut uniek, onvergelijkbaar ik.
Het ontzaglijke gewicht van het heelal zou mijn individualiteit niet kunnen verpulveren. Ik zou, in weerwil van dat formidabele, totale bestaansgewicht, ik blijven.
Een ogenschijnlijk klein individu, dat in werkelijkheid groots is.

(Rabindranath Tagore, in 'Wijsheid uit India 365 dagen' van Danielle en Olivier Föllmi; kalligrafie van Nagolore)

Beter kijken, onderweg

Twee verkeersborden
ertussen niets, leegte, lucht
en een spinneweb

Het belangrijkste, en datgene wat je niet kent

Penselen spoelen
het schilderen eindigt
met kijken

Zomers tafereel

Met zijn tropenhemd
fietst hij over het tramspoor
Belgische jungle

Sssssssjt...

Afwisseling werk - plezier

Ik speel mikado
met de vorken en messen
op het afdruiprek

Na regen velen op stap, sommigen traag, anderen vlug, de ene eet de andere

De eerste appel
van dit jaar laat de boom los
naaktslak komt langzaam

Over de muur vliegen

In de tuin wat fruit
ommuurd twaalf appels, druiven
en daar een merel

Een dagje zee

"En hier slapen we"
toont ze het vakantiehuis
"mijn knuffel is thuis"

Of ze een mooie
schelp gevonden heeft, vraag ik
"hier, voor jou," zegt ze

Een boot tekenen
en dan echte boten zien
in echt water

De storm komt zo vlug
de kinderen in paniek
op papa's schouder

Een lievelingskoek
een snoepje met zandsmaak bij
en de zeehonger

Zomerdonker (2)

De zon vlucht hier weg
nu delen wolken samen
een licht vermoeden

Genoeg, voor vandaag

Een dikke hommel
wit een haagwindekelk
meer moet dat niet zijn

Wat zit er allemaal in

Toilet reinigen
mij buigen over de stront
en dennengeuren

Hij staat open

Twee mensen onderweg

Nog eens op reis gaan
na twee hartoperaties
een nieuwe wereld

Ze hapt naar adem
en bewondert het landschap
elke vijf stappen

Haar man test het uit
aanporren en afremmen
wat past haar hier best

Zijn arm trekt wat veel
naar het vroegere leven
zij kan het niet meer

Haar hart is wit nu
ze verjaagt soms de stilte
haar stem is trager

Omhoog, omlaag

We turen omhoog
en met een vallende ster
zwijgen hij en ik

Eenmansgeluid (je mag ook een vrouw horen)

Ja, hallo hier
neen, ik ben op straat nu
ja, tot ziens daar

Het niet getelde

Vlindertelweekend
en in mijn stadstuin alleen
vluchtig geschaduw

Vanavond, Melle, R4, begint het te kriebelen?

Plots
tien ooievaars
zoekend naar de juiste weg
boven de snelweg

Een vijfjarige trekt een foto

Nu bloeien ze nog niet, volgend jaar misschien

Aandachtig gehurkt
bloemen planten bij oma
voor volgend jaar

Op eigen poten en vleugels

Pfffwiet

Zusjes naast elkaar
deze muurvoeg verkennend
twee jonge mussen

Eventjes rustig
alleen de kop bewegend
twee jonge mussen

Knus kwetterend
insecten binnenspelend
twee jonge mussen

Pfffwiet

Ik hou van blauwe lucht, ik hou van witte rooksignalen, ik hou van grote woorden ;-) en nog meer van woordspelletjes. En jullie?

Luchtuitdeiningen
vliegtuiguitlaatrookpluimen
mensenverplaatsing

Trager

De fontein spettert
lichtspikkeltjes in het rond
de roeiers vertragen

Na de Gentse feesten

Een trein vol jongens
met slapende slaapzakken
en lispelmeisjes

Na een soort crash

Een lotje kiezen
dat voor mij het groot lot is
het lot ondergaan

Te laat

Achter bleef de vlek -
vliegje onder de stofdoek
gestorven

Zomerdonker (1)

Een ander geluid
onder gesloten wolken
de merel luider

Beek, bomen

Vlieg je heen en weer
jij tijgerkleurenlibel
vind je wat je zoekt?

Kan niet zien

.Heel.stil.luistert.hij.
met strakbesnaarde oren
wenkbrauwen omhoog

Ruit en landschap

De auto dendert
de regendruppels rollen
niet naar beneden

Veel

Schatten snuisteren
kinderen en speelgoedjes
cadeautje kiezen

Diptiek (1)

Prachtige wolken
fototoestel vergeten
nu kijk ik echt

Prachtige wolken

vandaag fototoestel mee
nu kijk ik dubbel

Ook goed

De bloemenvaas komt
maar niet tot een evenwicht
de tuin vandaag wel

Kijken wachten

Goede vakantie!

Naar vogels kijken
en wachten op een vliegtuig
dat je elders brengt

Familielawaai

Feestvoorbereiding
met ruzie en discussie
en liefde plannen

Voorgevoel

Kindje omklemt been
en kijkt met grote ogen
naar de babysit

Niet altijd

Mara thought that 'living with Dromas for twenty years' was like listening to a song, or a story, so far was it from her, or from anything she expected. She put her hand on his arm and said, 'You know, Juba, there's a solution.'
'What?' he said angrily. 'There are things no one can change, nothing can make better - young people are like that, you think there must be a solution to everything, well there isn't. Dromas and I are - one person. And now I lie awake at night and I can't sleep because of that girl - and I don't even like her. I've never liked Kira. She's a sly, cold little piece. Dromas has taken her bed into another room because she can't bear it. I feel as if I've been cut in two.'
For a while they stood silent, while in front of them the young men marched efficiently up and down, believing that Juba was watching them.
It was a hot day - but when was that not true? They were well into the dry season. Out on the plain the dust devils lazed by. Here, the stream that she and Dann had bathed in was lower and in places - Mara saw this with a feeling of foreboding - was not a stream, but had become a string of waterholes.
...
'...no, no. I'm afraid. There's nothing more terrible, children dying, the babies...'
And she thought, surprised at herself, It is true, back in the Rock Village, the children and the babies dying; but it was so terrible I wouldn't let myself feel it, and so when that child died on the journey here I felt nothing. I don't want to feel, I don't want that again - never. And she felt now the anguish of seeing the dying babies in the Rock Village, babies being born, then dying, or surviving for a while, so that everyone watched, hoping, and then another bad dry season - and they died. The mothers' stony faces, the fathers' angry faces as they dug little graves in the hard earth, or put the corpses out for the scavengers.
Juba put his arm around Mara, and she leaned against him and most bitterly sobbed, to make up for all the tears she had held back then. And he stood, full of sorrow, and thought that this girl could never understand his grief over Dromas.

(Doris Lessing, Mara and Dann. An adventure, p.159-161)

Adem ergens

Ja je kietelde mijn ziel
je hielp de lucht opnieuw ademen
je opende deuren en luiken
je verre blik en je woordenhanden opaak lichtend

Slink je nu in de horizon van steeds verder misten
komt er een eind aan ons ongelijk toneel
laat dan anderen je geven
wat ik niet mag in je kerend seizoen

Je peilde m'n eerste diepte
je toonde jouw derde schoonheid
je gaf me zoveel
meer

Ik stamel naar je kraanvogeldans, je ronde toren
te weinig, te veel, te vroeg, te laat
ik voel te veel. Ik ga nu verder

Als ik weet dat je bent, elders
kan ik rusten in het rusteloos voelen
ik verlucht je tot mijn verdwijnpunt
ga jij, ga nog niet dood. Stel het wel.
Ergens.

Nooit meer

De junival ach
appeltjes blijven vallen
't begrip te boven

Adem inhouden

'k Houd je fietsje vast
ik houd mijn hart vast
ik . laat . je . los

Hoog, laag

De vele regen
hielp de bloemen eerst groeien
en zich dan buigen

Vreugde

Muzikale stilte
hij speelt stralend van ogen
met koptelefoon

Dansende boterbloem

Is geweest

Ik lig in de wei
stil onder mijn strooien hoed
met zonnegaatjes

Met alles

Tai chi buiten
merels en duiven koeren
wij vliegen hen na

Altijd

Ik vul mijn dagen
en ledig mijn gedachten
met moedigheid

Volle auto

Lifters meenemen
achterbank vol hormonen
en rugzakken

Ruzie

Een vlindertrilling
die een orkaan veroorzaakt
misgevallen woord

Interpretatie

Voelsprietend lees ik
je warme smakelijkheid
vi(v)a internet

Mensenwereld

De dijk op
hond van de leiband los
even, toch

Terug

Zusje op bezoek
na al die lange jaren
hetzelfde gevoel

See you later...

Tot volgende week!

Iedereen

Toen hij weer naar de stad reed, klonken in zijn gedachten Tirillo's woorden: 'Je hoeft geen schild en zwaard te dragen om ridder te zijn.'
'Dat is het!' sprak hij tot zichzelf. 'Het doet er niet toe of ik ridder ben of niet. Ik ben Tiuri en ik kan altijd wat goeds doen.'

(Tonke Dragt, De brief voor de koning, p.437)

Troon

Schommel

Souvenir de Couvin

Hélas
là-bas
je les ai vus nulle part
les petits nains
peut-être demain
peut-être plus tard
peut-être pas
c'est comme ça

Alors
je me suis assise
j'ai fermé les yeux
et tout à coup j'ai entendu

l'inconnu

un murmurement silencieux

et frémissant. Des missions exquises

"Vivre", j'entends encore

Zoet

De bodem roeren
met veel rabarberstukskes
een hete avond

Losgelaten

Bloesem op het gras -
als de gevallen sluier,
de wittebloemsbruid

Zonnig

Kinderen spelen
Af en toe komt een zeepbel
over het muurtje

VERbeeldEN

stokje Gastenblogje van Schilderia

VERdenkEN

stokje
Nog 'n gastenblogje van Schilderia



Ik ken je te kort
je wringt je hele leven
in weinig woorden


een haiku harnas
roept mijn fantasie erbij
zin en tegenzin


die wens is een weg
telkens weer herbegonnen
echt serieus spel

---
Eerst was ik er zeker van : dit stokje geef ik niet door.
Misschien doe ik het toch.

Luctor et emergo

stokje

Gastenblogje van Annemiek (Gedachtenkronkelingen)

LUCTOR ET EMERGO

Alweer kopje onder...

komen wij deze keer

samen boven?

Soms voel ik me een zeehond.... of walvis al naar gelang

Wanneer ik boven kom hoor ik “oohhh” en “aahhh”

En weer duik ik onder

Een indruk laat ik na

Wanneer ik alweer boven kom

Ben ik dat dan echt?

Of is het een andere?

Misschien ben ik het,

Maar dan herboren.....

Getekend door worstelingen

Zelden te vatten?

Niet te begrijpen....

Waarom kom ik daar boven en niet dáár

En wat doe ik ondertussen

Onder water?

......

Nu dat stokje nog verder werpen

dat vind ik moeilijker dan schrijven

ik kies voor Parelstuif ( http://www.bloggen.be/tosca/ ) met haar

boeiende kijk op de wereld

en mijn zielemaatje Stef (http://stefvn.wordpress.com/ )

waarvan ik hoop dat hij bereikbaar is dezer dagen

Elders lezen

M'n eigen tekstje voor vandaag vliegt hier onzichtbaar buiten naar Experimens/Nagolore, in het kader van het gastbloggenstokje dat dankzij e-Mino de ronde doet... Allen daarheen... En hier verwacht m'n wolkentuin ook een paar gastschrijvers/fotografen/tekenaars. Gedachtenkronkelingen, Schilderia, Leeslinten, als jullie zin hebben... Ben benieuwd...

Een fase

Reuzefout gemaakt

deze les zal me heugen

in mededogen

Moeder

Mijn moeder is ziek
'k vind voor haar geen grote bloem
wel vele kleintjes

In de zon

De nachtvlinder zocht

beschutting tegen het licht

ik open de deur

Voor de zee, voor de miljoenen vluchtelingen

___________________________

___________________________

Overzetboten

kruisen de ijle verte

verblindend wit

___________________________

Uitbarsten

En naast de bouwwerf

een veelheid van bladvormen

waar het zand was

Gruzelementen in Gent

Wandelen

===========================

Elkeen bewandelt

'n gruzelementenpad

vol geschiedenis

===========================

Schoot

Het hoofdje neigen

diep in tantes halskuiltje

het bed uitstellen

Beetje reizen

Even stopt de trein

lage zon op de leegte

en slijpgeluiden

Takkenspiegel, vallen

Toch

Ik zocht hem lang rechts,

de fuut die gedoken was,

en vond hem dan. Links.

Het is juist, het is niet juist

Die Rechnung ist falsch und geht doch auf

Es gibt ein grosses und doch ganz alltägliches Geheimnis. Alle Menschen haben daran teil, jeder kennt es, aber die wenigsten denken je darüber nach. Die meisten Leute nehmen es einfach so hin und wundern sich kein bisschen darüber. Dieses Geheimnis ist die Zeit.
Es gibt Kalender und Uhren, um sie zu messen, aber das will wenig besagen, denn jeder weiss, dass eine einzige Stunde wie eine Ewigkeit vorkommen kann, mitunter kann sie aber auch wie ein Augenblick vergehen - je nachdem, was man in dieser Stunde erlebt.
Denn Zeit ist Leben. Und das Leben wohnt im Herzen.

(Michael Ende, Momo, p.57)

Willekes willen

"Ons Willeke!" zei Wilhelmina's moeder met een strakke mond. Wilhelmina lachte naar haar moeder. Moeder lachte niet terug, of toch niet gewild. Ook de anderen in huis hadden lange namen. En lange verlangens, het botste tegen alle muren van de kamers. En Wilhelmina wilde al niet meer.

Ze leerde lezen. Ze leerde schrijven.
w i l h e l m i n a
De juffrouw noemde haar "Wilhelmineke!" Wilhelmina hield niet van dat kleinend woordje. Was het Wil? of Hel? Mi? Ne? Ke?
De andere kinderen lachten ermee, en lieten haar voor de rest ongewild links liggen. Dat was ook wel gemakkelijk. Zo voelde ze hun wil niet.

Haar vader zei: "Wilde!"
"Ja!" zei Wilhelmina.
Haar vader wachtte niet op de "Ja!", hij riep er al doorheen: "Wilde ne keer uw kamer opkuisen, nu!" "'t Is Wil!" dacht Wilhelmina maar ze zei het niet, ze legde keurige stapeltjes en dacht vanalles bij elk papiertje. Ze gooide ook wel eens een papiertje weg, soms willekeurig. Er kwamen steeds andere papiertjes. Wanneer was het genoeg?

Wilhelmina las en las en las en las over de wilde levens van andere mensen. De bibliotheek had zòveel boeken, voor elk wat wils. Wilhelmina leek overgeleverd aan al die mogelijkheden.
Ze wilde nu vele leuke dingen doen. Ergens was een bronneke van oneindige wijdsheid... Overal rondom en diep in haar...
Tekenen, zingen, dansen, telkens weer probeerde ze die wijdsheid te benaderen.

Men vroeg haar wat ze wou doen in het leven. Met al die willekes die ze voelde, en die de anderen in haar spiegelden, vroeg dat enig overleg. Ze kwam tot het volgende wilsbesluit: ze zou werken met mensen die niet wilden, of te weinig wilden, of te veel wilden. En uitzoeken wat dat willen precies was.
Zo gezegd zo gedaan, uitvoeren van wilsbesluiten was aan haar wel besteed. Ze hielp nu mensen die in een tehuis woonden, en die voortdurend het personeel moesten inwilligen. Deze mensen konden haar naam niet goed uitspreken, ze zegden: "Minemine!" Dat klonk lief, en was eens wat anders dan altijd "Wil".
Wilhelmina hoorde bij het personeel, maar haar willetje was soms zoek... En als ze dan een eigen willetje voelde, botste dat vaak met de andere willetjes en durfde ze niet goed meer. Nu ja, ze voelde zodanig de wil van andere mensen dat ze bezigheid genoeg had. Wat "willen" was wist ze nog steeds niet, maar die wijdsheid voelde ze soms.

Ondertussen kwam ook Willem langs. Hij was de eerste die haar mengsel van gewilligheid en wildebras zijn en verborgen willetjes wel kon appreciëren. Wat meer was, hij luisterde haar op met veel verschillende namen, zo kon ze aan Wil Hel Mi Na ontsnappen in steeds wisselende figuurtjes. Haar willen en zijn willen voerden een danske op rond mekaar.

Als ze een wilsbesluit nam, willigde het leven dat niet steeds in, zo gaat dat met het leven. Ze koos dan willens nillens voor wat anders, maar wist op den duur niet meer of haar wilde hart ook nog leefde.
De ene vriend zei haar: "Je moet je hele leven bewust kiezen voor één van je krachten, anders loop je verloren in de wildernis!" De andere zei haar: "Het leven geeft aan elk wat wils, je hebt dat te aanvaarden!" En een derde: "Je kan achtereenvolgens kiezen voor het ene na het andere, in willekeurige volgorde, zoals je hartje begeert!" Wilhelmina verkende allerlei willekes van zichzelf en anderen. De mooie open plek in het woeste woud, waar ze af en toe de ogen kon sluiten en uitrusten van alle willekes, hield ze niet meer open...

Het vervolg kunnen jullie raden. Wie zich willoos overlevert aan alles wat van willen in de lucht hangt en zijn voeten niet verankert, wordt Niemand. Wie niet toelaat dat zijn wil verandert, zal willens nillens zijn wil kwijt raken. En als je dan je weggelopen wil zoekt, en eindelijk de moed hebt opnieuw te voelen wat het leven binnen in jou van je wil, dan heb je een hele reis voor de boeg. En is het een hele aanpassing voor de willekes rondom jou!

(Adelheid, april 2008)

" Allow yourself a risk to be taken, think highly of yourself "
(droomstem, maart 2008)

Metamorfose

Wat verwereld ik

in dit handschoenhuis delend

gehelend leven?

Op weg

Kijk blaadjes kiemen

straks zal vanalles bloeien

ik ben dan niet hier

Deken

Ze speelt met zusje

zachtjes onder het deken

tent

en spook

en slaaaap

Glimlach

"Dit jaar echt lente"

glimlachen we naar elkaar -

toch niet hetzelfde

"Dit jaar echt lente"

glimlachen we naar elkaar -

en toch hetzelfde

Dicht bij de taalgrens

Strand

De volgende golf

kantig wacht de kei erop

nog niet afgerond

Kleur

Felle kleuren

onder een grijze hemel

de lege speelplaats

Gemis

Ik lig geborgen

in de kom van je handen

ademend - en toch

Tussen het werk door

De hoofdopvoedster

even zegt ze iets, peinzend,

en blaast de rook weg

Sssst

Zes uur en nog nacht

wordt de stilte gebroken

de merel aarzelt

Goede bedoelingen

"Houd de stad rein!"

de wind blaast enthousiast

zand in het rond

Golven

Schuim rolt heen en weer

en in de wasmachine

voel je getijden

Warm

Pomponnetjesmuts

achter op de fiets kijken

met grote ogen