je hielp de lucht opnieuw ademen
je opende deuren en luiken
je verre blik en je woordenhanden opaak lichtend
Slink je nu in de horizon van steeds verder misten
komt er een eind aan ons ongelijk toneel
laat dan anderen je geven
wat ik niet mag in je kerend seizoen
Je peilde m'n eerste diepte
je toonde jouw derde schoonheid
je gaf me zoveel
meer
Ik stamel naar je kraanvogeldans, je ronde toren
te weinig, te veel, te vroeg, te laat
ik voel te veel. Ik ga nu verder
Als ik weet dat je bent, elders
kan ik rusten in het rusteloos voelen
ik verlucht je tot mijn verdwijnpunt
ga jij, ga nog niet dood. Stel het wel.
Ergens.
4 opmerkingen:
Eigenaardig Adelheid. Altijd zo'n korte zinnetjes en nu zo'n lang gedicht. Het snijdt door hart en ziel. 'Laat anderen geven wat ik niet mag' Lijkt me niet zo, alles blijft een geven en ontvankelijk zijn. 'Ik voel te veel'. Ik ook en ik leef me véél te ver in en toch zou ik willen dat anderen dat ook doen, er kan nooit liefde te veel zijn en is ze niet uitvoerbaar, blijf ze in jezelf koesteren. Nooit uitwissen, niet slinken in de mist. Een altijd warm her-inneren.
Nooit de liefde in jezelf uitwissen.
Natuurlijk niet. Een altijd warm herinneren, ja.
Maar niet nodeloos beschadigen. En ook rekening houden met de signalen van de andere.
Dank je Lut, ik zal inderdaad de warmte blijven voelen.
.
Ik weet niet
dat jij dit schreef
zoals ik het lees ...
En of
het dan nog gebeurt
in je leven ook ...
Dan
zie ik een man
die gaat
daar waar
hij hoopt
weer te jong te worden
daar waar
hij ooit
weer ontwaakt ...
in zichzelf
alleen
.
Hij mag
zelf kiezen
elke dag weer.
Ik blijf
zelf voelen
elke dag weer.
Een reactie posten