We besloten dat het genoeg geweest was. Ik besloot dat m'n liefde naar heel veel mensen mag gaan. En nu? Liefde voor mezelf mag ik nog leren, niet meer kwaad zijn op mezelf, volgende stap. Kerstdag en moederdag, de droevigste dagen van het jaar, daarom niet de moeilijkste hoor, verdriet is niet erg, het is er gewoon; het enige moeilijke is, dat ik façade ophoud, ik wil het feest van anderen niet verbrodden.
Dit jaar hebben we geen feest geforceerd. Kerstboom, eenvoudig eten, mooie muziek, rustige babbel. Niet over dit nee.
Ik twijfelde om dit te plaatsen, maar ook dit is liefde voor mezelf, op m'n eigen plekje m'n verdriet zijn plaatsje gunnen.
'k Heb nog altijd geen kerststal, ik had er te dubbele gevoelens bij, misschien wordt het tijd na al die jaren?
Een prachtige vredevolle kerst toegewenst aan jullie allen!
19 opmerkingen:
Heel ontroerend je verhaal dat je met ons deelt.
Maar Kerstmis is voor de meeste mensen nogal emotioneel, door verschillende redenen.
En het is idd zo, wat je diep raakt, vergeet je nooit, maar je leert ermee leven.
Knap dat je dit schrijft....
Soms denk ik dat kerstavond alleen voor kinderen een feestavond is, want alle volwassenen komen in die periode bij oude pijntjes en verloren vrienden en of familie....
Dank je voor je openhartige schrijfsel... ik wens je de sterren van de hemel!
Authentieke en mooie tekst.
Ik zie een kribbe als een beeld en ik weet dat jij aan veel mensen een plek biedt, een hart onder de riem steekt als ze het nodig hebben. Chapeau daarvoor!!!
Wat mooi dat je dit deelt met ons...
De geboorte van het kerstkind is ook het geboren worden van het licht..
liefs
Maryan
Hierbij hoort alleen maar stilte en respect. En als ik dan toch iets zou zeggen, zou het hetvolgende zijn: "Jij bent de hemel, Adelheid. De wolken zijn wat er gebeurt, wat komt en gaat."
En kijk hoe onze medemensen steeds mooiere vormen krijgt, en vooral door het delen van zo'n rakend verhaal.
Beslissen "dat het genoeg geweest is" is een mes dat aan 2 kanten blijft snijden. En zeker op bijzondere dagen.
Een dikke knuffel voor jou
Noa
Lieve Adelheid, bij Carice las ik onlangs dit : ‘Ik geloof niet in rouwverwerking”, zegt ze dan. “Het is rouwverweving. Dat heb ik niet zelf bedacht, maar las ik ergens. Het verdriet is nooit af. Het wordt door mijn leven verweven.’
tot zover citaat.
Misschien is die zoektocht wel een mooi geweven kleed of prachtig beschilderd doek... Héél blij dat je schrijft : ik besloot dat mijn liefde naar heel veel mensen mag gaan. Een prachtbesluit (ik zeg erbij : ik hoop dat anderen je dat nooit verhinderen) En je twijfel, stop die maar weg, groot gelijk liefde voor anderen begint bij liefde voor jezelf ;-)
Dank voor je kerststukje, warm mens ! (Met een beetje vertraging, maar beter laat dan nooit hé)
lieve adelheid,
ik ben geen moeder van een kind,
maarrrr ik heb een paar heerlijke dieren die ik als mijn kinderen beschouw,
geen vergelijk,maar de liefdegaat wel héél erg diep...
een dikke knuffel voor jou,
xxx
klaproos
'k Hoef geen antwoord meer te geven, zo'n prachtige reacties ontroeren mij, dank jullie wel @Allen!!
't Besluit was toen, zestien jaar geleden, en nu na ziekte moet ik wil ik laat ik nieuwe besluiten groeien. Opnieuw weven... of altijd weven... Een mooi weefjaar toegewenst aan jullie allen!
prachtig moedig mens....
Natuurlijk mag je van jezelf houden. En je hoeft geen facade op te zetten. Ik word stil en warm tegelijk van dit verhaal.
Mijn beste wensen voor een mooi 2009!
een wens van liefde en geluk!
Van harte
.
Dag Adelheid,
Kinderloos, kinderverdriet,
verdriet om kinderen ...
Ik ben gisteren voor de vierde keer opa geworden.
Met erg gemengde gevoelens.
Om over dit delicate thema
te spreken met pudeur,
moet je elkaar kunnen aankijken.
Omdat je lichaam ook spreekt.
Daarom zwijg ik nu.
Hou van jezelf en de anderen rondom jou.
genegen groeten,
Uvi
wat een moedig log, adelheid!
het moet vreselijk zijn om te horen te krijgen dat je wens nooit in vervulling zal gaan!
wat een marteling!
maar jij bent er sterker dan ooit uitgekomen, adelheid! ook dat lees ik in dit log!
jij strooit jouw liefde uit over heel veel hartjes en dat is bewonderingswaardig!
Niet zo goed de laatste jaren, Curieuzeneuze, er is een veer gebroken, ook wat liefde rondstrooien betreft en ik zoek hoe ik dit terug kan toelaten bij mezelf... In stilte een nieuwe veer proberen fabriceren, of eindelijk zien wat er is: dat een besluit nemen hieromtrent niet voldoende is, dat ik eerst mezelf moet leren kennen, in alle wisselende emoties?
Ik weet niet meer wat liefde is.
Misschien weet je dat niet meer Adelheid, maar voel je alles wel ;-)Omwille van allerlei conventies kan/mag een mens soms niet helemaal tonen wat er gaande is, maar voel je het zelf wel blijvend wat je diepste verlangen is. (En dat niet vervuld zien hoeft daarom niet ongelukmakend te zijn, cfr wat ik schreef over tranformatie van gemis in verlangen)Zéér zeker een goed besluit om naar jezelf te kijken in alle wisselende emoties.
En vooral focussen op wat je wél hebt en niet op wat je niet hebt. Zo probeer ik het en dat lukt redelijk, wel veel met vallen en opstaan (en nu letterlijk aan de relax geplakt zitten ;-)
Mijn excuses Adelheid, er ging iets mis en zo zie je niet dat de laatste reactie van mij kwam...
Ik kreeg een krop in de keel
toen ik jullie verhaal las.
Zestien jaar een lange tijd,
maar mooi zoals je het uitdrukt
"Ik besloot dat m'n liefde naar heel veel mensen mag gaan".
Ik hoop dat dit je toch ook
een beetje gelukkig heeft gemaakt?
Lieve groet,
ria
Een reactie posten