Willekes willen

"Ons Willeke!" zei Wilhelmina's moeder met een strakke mond. Wilhelmina lachte naar haar moeder. Moeder lachte niet terug, of toch niet gewild. Ook de anderen in huis hadden lange namen. En lange verlangens, het botste tegen alle muren van de kamers. En Wilhelmina wilde al niet meer.

Ze leerde lezen. Ze leerde schrijven.
w i l h e l m i n a
De juffrouw noemde haar "Wilhelmineke!" Wilhelmina hield niet van dat kleinend woordje. Was het Wil? of Hel? Mi? Ne? Ke?
De andere kinderen lachten ermee, en lieten haar voor de rest ongewild links liggen. Dat was ook wel gemakkelijk. Zo voelde ze hun wil niet.

Haar vader zei: "Wilde!"
"Ja!" zei Wilhelmina.
Haar vader wachtte niet op de "Ja!", hij riep er al doorheen: "Wilde ne keer uw kamer opkuisen, nu!" "'t Is Wil!" dacht Wilhelmina maar ze zei het niet, ze legde keurige stapeltjes en dacht vanalles bij elk papiertje. Ze gooide ook wel eens een papiertje weg, soms willekeurig. Er kwamen steeds andere papiertjes. Wanneer was het genoeg?

Wilhelmina las en las en las en las over de wilde levens van andere mensen. De bibliotheek had zòveel boeken, voor elk wat wils. Wilhelmina leek overgeleverd aan al die mogelijkheden.
Ze wilde nu vele leuke dingen doen. Ergens was een bronneke van oneindige wijdsheid... Overal rondom en diep in haar...
Tekenen, zingen, dansen, telkens weer probeerde ze die wijdsheid te benaderen.

Men vroeg haar wat ze wou doen in het leven. Met al die willekes die ze voelde, en die de anderen in haar spiegelden, vroeg dat enig overleg. Ze kwam tot het volgende wilsbesluit: ze zou werken met mensen die niet wilden, of te weinig wilden, of te veel wilden. En uitzoeken wat dat willen precies was.
Zo gezegd zo gedaan, uitvoeren van wilsbesluiten was aan haar wel besteed. Ze hielp nu mensen die in een tehuis woonden, en die voortdurend het personeel moesten inwilligen. Deze mensen konden haar naam niet goed uitspreken, ze zegden: "Minemine!" Dat klonk lief, en was eens wat anders dan altijd "Wil".
Wilhelmina hoorde bij het personeel, maar haar willetje was soms zoek... En als ze dan een eigen willetje voelde, botste dat vaak met de andere willetjes en durfde ze niet goed meer. Nu ja, ze voelde zodanig de wil van andere mensen dat ze bezigheid genoeg had. Wat "willen" was wist ze nog steeds niet, maar die wijdsheid voelde ze soms.

Ondertussen kwam ook Willem langs. Hij was de eerste die haar mengsel van gewilligheid en wildebras zijn en verborgen willetjes wel kon appreciëren. Wat meer was, hij luisterde haar op met veel verschillende namen, zo kon ze aan Wil Hel Mi Na ontsnappen in steeds wisselende figuurtjes. Haar willen en zijn willen voerden een danske op rond mekaar.

Als ze een wilsbesluit nam, willigde het leven dat niet steeds in, zo gaat dat met het leven. Ze koos dan willens nillens voor wat anders, maar wist op den duur niet meer of haar wilde hart ook nog leefde.
De ene vriend zei haar: "Je moet je hele leven bewust kiezen voor één van je krachten, anders loop je verloren in de wildernis!" De andere zei haar: "Het leven geeft aan elk wat wils, je hebt dat te aanvaarden!" En een derde: "Je kan achtereenvolgens kiezen voor het ene na het andere, in willekeurige volgorde, zoals je hartje begeert!" Wilhelmina verkende allerlei willekes van zichzelf en anderen. De mooie open plek in het woeste woud, waar ze af en toe de ogen kon sluiten en uitrusten van alle willekes, hield ze niet meer open...

Het vervolg kunnen jullie raden. Wie zich willoos overlevert aan alles wat van willen in de lucht hangt en zijn voeten niet verankert, wordt Niemand. Wie niet toelaat dat zijn wil verandert, zal willens nillens zijn wil kwijt raken. En als je dan je weggelopen wil zoekt, en eindelijk de moed hebt opnieuw te voelen wat het leven binnen in jou van je wil, dan heb je een hele reis voor de boeg. En is het een hele aanpassing voor de willekes rondom jou!

(Adelheid, april 2008)

" Allow yourself a risk to be taken, think highly of yourself "
(droomstem, maart 2008)