Door een reactie bij Boobytraps realiseer ik me, waarom kerstavond voor mij een melancholische avond is. Zestien jaar geleden hoorden we op 24 december dat de innesteling van ons prachtig levend proefbuisversmeltingske opnieuw niet gelukt was, ik was niet zwanger. Het feest van de geboorte waar we dubbel naar uitgekeken hadden, kreeg een bitterzoet tintje. Zoet ook, ja, is er iets mooiers dan al die kindjes die tòch geboren worden, een hele nieuwe wereld, een heel nieuw persoon?
We besloten dat het genoeg geweest was. Ik besloot dat m'n liefde naar heel veel mensen mag gaan. En nu? Liefde voor mezelf mag ik nog leren, niet meer kwaad zijn op mezelf, volgende stap. Kerstdag en moederdag, de droevigste dagen van het jaar, daarom niet de moeilijkste hoor, verdriet is niet erg, het is er gewoon; het enige moeilijke is, dat ik façade ophoud, ik wil het feest van anderen niet verbrodden.
Dit jaar hebben we geen feest geforceerd. Kerstboom, eenvoudig eten, mooie muziek, rustige babbel. Niet over dit nee.
Ik twijfelde om dit te plaatsen, maar ook dit is liefde voor mezelf, op m'n eigen plekje m'n verdriet zijn plaatsje gunnen.
'k Heb nog altijd geen kerststal, ik had er te dubbele gevoelens bij, misschien wordt het tijd na al die jaren?
Een prachtige vredevolle kerst toegewenst aan jullie allen!